Şəhid uşaqlarımıza niyə abidə qoyulmur?-MÜRACİƏT
ONN media xəbər verir ki, 31.07.2017-ci il tarixdə professor Əjdər İsmayılov Zəhranın qırxı ilə bağlı Prezidentə müraciət etmişdir. Həmin müraciət Azərbaycanın aparıcı medyalarının səhifələrində işıqlandırıldı. Görkəmli Professorun Şəhid uşaqlara abidə qoyulsun! Müraciəti geniş oxucu kütləsi tərəfindən müzakirə edildi və yüksək səviyyədə bəyənildi. Son zamanlar Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin əhalinin məktubları mənə çatdırılmayıb sözünə görə düşünürük ki, Professor Əjdər İsmayılovun da müraciəti çatmayan məktublar sırasındadır. Ermənistanın Azərbaycan ərazilərinə hərbi təcavüzü, elan edilməmiş və 30 il sürən uzun müddətli müharibəsi nəticəsində, Ermənistan ordusunun əsgərləri tərəfindən şəhid edilmiş azyaşlı uşaqlarımıza abidə qoyulmamasınında səbəbini bunda görürük.Bu mövzunun Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevə çatdırılması üçün müzakirə edilərək ictimailəşdirilməsini təklif edirik. 2017-ci ilin iyul ayının 31-də edilmiş müraciəti yenidən, balaca şəhidimiz Zəhranın öldürülməsinin üç illiyi ərəfəsində sizlərə təqdim edirik.
Təklif və müzakirələriniz üçün hər birinizə əvvəlcədən təşəkkür edirik. Belə düşünürük ki, müraciət ünvanına, yəni cənab Prezidentə çatacaqdır. Bu məslə yenidən sosial şəbəkələrdə geniş müzakirə obyktinə çevrilmişdir!!! Xalqın istəyi bu müraciəti, Ölkə Prezidentinə çatdırmaq və şəhid uşaqlarımıza abidənin qoyulmasdır.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevə 2017-ci ildə edilmiş müraciəti olduğu kimi sizlərə təqdim edirik!
Tanınmış professor Zəhranın qırxı ilə bağlı Prezidentə müraciət etdi – Şəhid uşaqlara abidə qoyulsun!
Hörmətli Prezidentimiz İlham Heydər oğlu! Bu bir tarixi həqiqətdir ki, bir xalq keçmiş tarixini unudarsa, gələcəyini də unudacaqdır! Bu real həqiqətə işarə olaraq, 24 aprel 1992-ci il tarixdə keçmiş Ali Sovetin binası qarşısında Heydər Əliyevin “yaş senzi” ilə əlaqədar keçirdiyimiz tarixi mitinqdə Azərbaycanı parçalamağa, onu Qafqazın siyasi xəritəsindən silməyə çalışan güclü düşmənin qanlı siyasətini xalqımıza çatdırarkən bəyan etdim ki, qarşıdan bəlalı XXI əsr gəlir, hansı xalq XXI əsrə yuxulu girsə, ölü çıxacaqdır.
Heydər Əliyev böyük uzaqgörənliklə müdrikcəsinə
deyirdi: “Tarixi
yaddaşsızlıq və unutqanlıq xalqımıza baha başa gələ bilər. Azərbaycanlılara
qarşı zaman-zaman törədilən bu ağır cinayətləri unutmamaq, böyüyən nəsli bədxah
qüvvələrin məkrli niyyətlərinə qarşı ayıq-sayıqlıq ruhunda tərbiyə etmək mühüm
vəzifədir.”
Bəs, bədxahlarımız bizə
unutdurmadılarmı?1918-1920-ci illərdə Böyük Britaniya dövlətinin
hamiliyi ilə Birinci Dünya müharibəsi
illərində təcrübə qazanmış erməni hərbi hissələri Ön Qafqaza daxil olaraq, bir
istiqamətdə erməni millətindən olan general Yaponun komandanlığı altında
“Göyçə gölü”nün cənubunda
Qızıl Xaraba, At Daşı kəndlərindən başlayaraq, Ağ kənd, Həsən kənd,
Dərələyəz, Qabaqlı, Gülüdüz, Kotanlı, Çivə, Arpa, Əmoğlu və bu cöğrafiyada olan
başqa Azərbaycan kəndlərini xarabalıqlara çevirmişlər, insanları atəşə
vermişlər, millətin kökünü kəsmək məqsədilə işkəncələrə məruz qalan ata-ananın
gözləri qarşısında uşaqları sıldırım qayalara pərçimləmişlər, onların gözlərini
şıxarıb, baş dərisini soymuşlar, hətta hamilə qadınların qarınlarını yarıb, körpələri
nizələrə keçirmişlər, sonra tikə-tikə döğramışlar, digər istiqamətdən
atalarımızın “Qaraxanov” soyu ilə tanıdıqlari erməninin komandanlığı
altında Zəngibasar və Vedibasar elindən
başlayaraq, onlarca kəndlərimizi yerlə yeksan edən, əhalini kütləvi qılıncdan
keçirən, körpələri beşikdə oda verən vəhşiləşmiş erməni silahlıları Şərura
döğru istiqamət alır. Şərur əhalisi ingilis topları ilə kəndləri atəşə tutan
ermənilərin hücumunun qarşısını ala bilmir. Ona görə də kəndləri boşaldan
insanlar can qurtarmaq üçün Arazın allah-allah deyən daşqın sularına özlərini
atanda kim bilir, nə qədər taqətsiz qöcalarımız, uşaqlarımız, qucağında körpə
bələyi tutmuş analarımız, gəlinlərimz məhv olmuşdur.
Ermənilər Naxçıvan ətrafı kəndlərdə, Culfada,
Zəngəzurda, Qarabağda, Bakıda, Şamaxıda, Qubada, Gəncədə və s. rayonlarımızda
apardıqları eyni müdhiş qırğınlarda minlərlə körpələrimizin həyatına son
qoymuşlar.
Sovetlər Birliyinin 70 illik dövründə erməni
havadarlarının siyastlə “dostluq və qardaşlıq” pərdəsi altında məkrli
ermənilərin vətənimizin sinəsinə yazdıqları qanlı tarixi Azərbaycan xalqına
unutdurdular. Bu unutqanlıq xalqımızın başına yenidən qanlı fəlakətlər gətirdi.
Gözləmədiyimiz halda “Asala” beynəlxalq erməni terror cəmiyyətinin
Koçaryan, Serj Sarkisyan, Zori Balayan və bu sıradan olan başqa qatilləri ilə
bir cəbhədə dayanan M.S.Qorbaçovun hamiliyi altında rus – ermənin hərbi
birləşmələri Qarabağda şeytanı belə heyrətə gətirəcək misli görünməmiş müdhiş
kütləvi qırğınlar törətdilər. Siyasi simasını itirmiş Qorbaçov təkcə Qarabağda
tökülən qanların günahkarı deyil, bu gün
müsəlman ölkələrində müxtəlif adlar altında xristian dövlətlərin apardıqları
kütləvi qırğınlara yol açmış əli qanlı
canidir.
Babalarının yırtıcı təbiətini özündə yaşadan “Asala” erməni terror cəmiyyətinin ideoloji silahı olan yazıçı Zori Balayan Qarabağda günahsız körpələrimizin işgəncə ilə ölümünün bilavasitə iştirakçısı olaraq, əli qanlı cani şahidliyindən fəxrlə danışır. O, 26 fevral 1992-ci ildə Qarabağda rus silahı ilə yazdıqları Xocalının qanlı tarixindən vərəqlədiyi bir səhifədən: “Biz Xaçaturla Xocalıda ələ keçirdiyimiz evə girərkən əsgərlərimiz 13 yaşlı bir türk uşağını pəncərəyə mismarlamışdılar. Türk uşağı çox səs-küy salmasın deyə, Xaçatur uşağın anasının kəsilmiş döşünü onun ağzına soxdu. Daha sonra 13 yaşındakı türkün başından, sinəsindən və qarnından dərisini soydum. Saata baxdım, türk uşağı 7 dəqiqə sonra qan itirərək dünyasını dəyişdi. Ruhum sevincdən qürurlandı. Xaçatur daha sonra ölmüş türk uşağının cəsədini hissə-hissə doğradı və bu türklə eyni kökdən olan itlərə (Zori, öz baba nəslinizin adını başqa xalqa calamaqla etnik tarixinizin üstünü örtə bilməzsiniz. Polşalı erməni yepiskopu -sizlərin mənəvi atanız Simeon Lehatsi (XVI əsr) yazırdı ki, yunanlar bizə “İŞKİL” (bizim dildə “SƏLLİM İTLƏR”) deyib, tüpürüb bayıra atdılar. Şübhəm yoxdur ki, siz “İŞKİL” cinsindən olduğunuzdan, lənətləmiş bu qara damğanı gəzdirdiyinizdən xəbərsiz də deyilsiniz. Bizim “suya düşən itlə yağışa düşən erməni arasında fərq yoxdur” – deyən, müdrik Ata sözümüzdən də yəqin ki, xəbərdarsınız) atdı. Axşam eyni şeyi daha 3 türk uşağına etdik. Mən bir erməni kimi öz vəzifəmi yerinə yetirdim. Bilirdim ki, hər bir erməni hərəkətlərimizlə fəxr duyacaq”.
Livanda yaşayan yazıçı-jurnalist David Xerdiyan
da erməi vəhşilərin törətdikləri Xocalı cəhənnəmindən fəxrlə danışır: “Səhərin soyuğunda biz Daşbulaq yaxınlığındakı
bataqlıqdan keçmək üçün ölülərdən körpü düzəltməli olduq. Mən ölülərin üstünə
getmək istəmədim. Bunu görən polkovnik-leytnant Ohanyan mənə işarə etdi ki,
qorxmayın. Mən ayağımı 9-11 yaşlı qız meyidinin sinəsinə basıb addımlamağa
başladım. Mənim ayaqlarım və şalvarım qan içində idi. Və mən beləcə 1200
meyidin üstündən keçdim”.
“Martın 2-də “Qaflan” erməni qrupu (meyitləri
yandırmaqla məşğul olurdu) 2000-ə yaxın alçaq monqolun (türklərin) cəsədini
toplayıb ayrı-ayrı hissələrlə Xocalının 1 km-liyində yandırdı. Axırıncı yük
maşınında mən başından və qollarından yaralanmış təxminən 10 yaşlı bir qız
uşağını gördüm. Diqqətlə baxanda gördüm ki, o yavaş-yavaş nəfəs alır. Soyuq,
aclıq və ağır yaralanmasına baxmayaraq, o hələ də sağ idi. Ölümlə mübarizə
aparan bu uşağın gözlərini mən heç vaxt yaddan çıxarmayacam. Sonra Tiqranyan
familiyalı bir əsgər onun qulaqlarından tutub artıq üzərinə mazut tökülmüş
cəsədlərin içərisinə atdı. Daha sonra onları yandırdılar. Tonqaldan ağlamaq və
imdad səsləri gəlirdi”.
Burada erməni vəhşiliyinin izaha ehtiyacı yoxdur. Bir xalqın ki, Zori
Balayan, David Xerdiyan kimi günahsız körpələrin meytləri üzərindən
“erməni qüruru” ilə addımlayan, onların meytlərindən cəhənnəm
tonqalları qalayan ziyalıları var, o
xalq bədbəxt xalqdır, tarixin sakit ölümünə öz əlləri ilə məhkum edilmiş
xalqdır!
Spitakda
baş verən dağıdıcı zəlzələ ərəfəsi günlərində qansız, qəddar ermənilərin ətrafda
olan Azərbaycan əhalisinin yaşadıqları bir kəndin körpələrinə, azyaşlı
uşaqlarına tutduqları divan Xocalıda cəhhənnəm oduna atılmış həmyaşıdlarının
taleyi qədər faciəli olmuşdur. Uşaq qatilləri olan ermənilər yüzə yaxın balalarımızı
25-30 metrəlik böyük diametrli borunun
içərisinə doldurub, hər iki tərəfdən ağzını qaynaqlayaraq borunun hər tərəfinə
benzin qarışdırılmış mazut töküb od vuraraq xüsusi qəddarlıqla qətlə
yetirmişdirlər.
19
yanvar 1990-cı ildə Şərur rayonunu o vaxtkı inzibati ərazisi sayılan Sədərək kəndinin
sakinləri olan iki qardaş 1986-cı il təvəllüdlü 4 yaşlı Malik və 1984-cü il təvəllüdlü
6 yaşlı Elvinidə uşaq qatili olan ermənilər top atəşiilə qətlə yetirdilər.
Erməni
qatillərin kəndlərimizdən keçən çaylara axıtdıqları uşaq oyuncaqlarına yerləşdirdikləri
partlayıcıları axıtmaqla Tovuz rayonu sakini 13 yaşlı Şahmalıyeva Aygün Zirəddin
qızını, Ağdam rayon sakini 9
yaşlı Farizi snayperlə
qətlə yetirməkdən, həyətdə oynayan
uşaqlarımızı güllə ilə dəlik-deşik etməkdən ürəkləri soyumadı. Körpə
balalarımızın qanı hələ qurumadan uşaq qatili olan ermənilər bu il iyulun 4 də
yenicə dil açan, “ata-ana” deyən 18 aylıq məsum körpə Zəhra balamıza bomba atdılar, onu
ana məhəbbətindən məhrum etdilər.
Əgər erməni qatillərin böyük gələcəyimiz olan körpələrimizin və azyaşlı balalarımızın taleyinə zaman-zaman
yazdıqları bu qanlı tarixi unutsaq, gələcək nəsillərimiz bizi
bağışlamayacaq!
Erməni qatillərinin uşaqlarımıza qarşı zaman zaman törətdikləri qətliamları, eyni zamanda milli tariximizi yeni nəslin qəlbində əbədi yaşatmaq üçün qətl edilmiş uşaqlarımızın xatirəsinə bir memorial kompleks yaradılmasını bir ziyalı kimin təklif edirəm. Xatırladım ki, Çexiyanın mərkəzi Praqadan təqribən 20 kilometr aralıda yerləşmiş, qanayan yaramız 63 uşağı xüsusi qəddarlıqla qətlə yetirilən Xocalı ilə qardaşlaşan Ledice qəsəbəsində alman faşistlərin məhv etdikləri uşaqların xatirəsini əbədiləşdirən möhtəşəm abidənin bənzərini biz də yaratmalıyıq!
Bu, vətəndaşlıq borcumuz körpələrimizin şirin-şəkər dillə “Heydər baba” dedikləri ümummilli liderimizin ruhunu daha da şad edər !!!
Professor Əjdər İsmayılov (Tağıoğlu) Müstəqil Azərbaycan uğrunda mübarizəmizin o ölümlüvə fəlakətli günlərində Heydər Əliyevin ən yaxın silahdaşlarından və siyası sirdaşlarından olmuş sadiq “91-lər”dən