Züleyxa Nadirdən xüsusi olaraq ONN media üçün. KAŞ Kİ.... İki gün əvvəl professor Ramiz Əsgərin facebookda bir yazısını oxudum. Mədəniyyət naziri Əbüzlfəz Qarayevin həbs olunacağından dolayı narahatlığını bildirmişdi. Nədənsə professorun ürəyinə damıb ki, nazir ən ağır cəza ilə “mükafatlandırıla” bilər. Ramiz müəllimin bu narahatlığı heç də mədəniyyət nazirinin həbsi ilə əlaqədar deyildi. O, Azərbaycan mədəniyyətinin çökməsindən dolayı ölkənin dünyada rəzil olacağından qorxmuşdu. Əslində professor ikibaşlı, ironiyalı fikir bildirmişdi. Onun ironiyasında Azərbaycan mədəniyyətindəki mədəniyyətsizlik ifşa olunmuşdu. “Dünyanı gözəllik və sevgi xilas edəcək” deyirik. Yalanmı? Deyil, əlbəttə. Bu gözəlliyin, sevginin kökündə mədəniyyət dayanır. Bütün dünyadakı mədəniyyətlər xilaskarlıq missiyası daşıyırlar. Bu, bizdə də belə olmalıdı. Amma nə yazıq ki, bu gün onun tərsi ilə üz-üzə dayanmmşıq. Bir ölkənin ki, mədəniyyətinin başbilənləri eybəcər işlərlə məşğuldu orda gözəllikdən danışmaq olmaz. Bir halda ki, mədəniyyət yükünə çiyin verənlər sevgidən məhrumdurlar, orda dünyanın xilasi nəinki mümkündü, əksinə bəşəriyyətin ölümə sürükləndiyi labuddü. Bir halda ki, mədəni işlərlə məşğul olanlar DTX tərəfindən qandallanırlar, deməli, o qurum çürüyüb. Elə olmasaydı Dövlət Təhlükəsizlik Xidməti insanlıq ruhunun qidası olan mədəniyyət sahəsinə qədəm basaraq orada kök atmış korrupsiya yuvasını dağıtmazdı. Mədəniyyət “ruhun bəslənməsi” deməkdi. Mədəniyyət barbarlığın rədd edilməsində bir vasitə olaraq insanın mükəmməl varlığa çevrilməsində böyük rol oynayır. Amma Azərbaycanda mədəniyyəti özündə ehtiva edən qurumun başçısı və onun yan-yörəsindəkilər illərdi bu mükəmməlliyin məhvi ilə məşğul olur, mədəniyyətsiz formada talançılıq edirlər. Amma hər şeyin bir sonu, hər kəsin bir aqibəti var. Bu gün 26 il nazir vəzifəsi daşıyan Əbülfəz Qarayev və əlaltılarının sonudu. Qarayevlər nəslinin əvvəlki nümayəndələri Azərbaycan tibb elmində və mədəniyyətində əbədi ehtirama layiq olan yer tutublar. Akademik Abdulla Qarayevin, bəstəkar Qara Qarayevin, adını daşıdığı babası pediatr həkim Əbülfəz Qarayevin, məşhur cərrah olmuş atası Mürsəl Qarayevin adını ona görə yazıram ki, işdi-şayət bu yazını oxuyası olsa babalarını xatırlasın, o insanların hörmətinə, izzətinə ləkə saldığını anlasın. Nəhayət başa düşsün ki, nəslinin layiq olduğu ehtiramı daşıya bilmədi. Mədəni İrsin Qorunması, İnkişafı və Bərpası üzrə Dövlət Xidmətinin rəisi Zakir Sultanov milyon dollara "Torqovı” da obyekt alır, amma nazirin bundan xəbəri olmur. Digər bir müavin Rafiq Bayramov büdcə vəsaitlərini talayır, mədəniyyət şöbələrinə rəhbər təyin etdiklərindən rüşvət alır və Qarayevin bundan ruhu da incimir. Nazirliyin vəzifəli şəxsləri səlahiyyətlərini aşırlar, amma nazir görmür. Bu, necə mexanizmdir ki, rəhbər öz tabeliyində olan işçinin fəaliyyətindən xəbərsizdi? O boyda nazirlikdəki korrupsiya şəbəkəsini görməzdən gəlmək nə deməkdi? Bu, mümkünmü? Deyil. Sadəcə cənab Qarayevə 26 illik fəaliyyətində bir dəfə də olsun “gözün üstə qaşın var” deyən olmayıb. Və o, özünü külli-ixtiyar sahibi hesab edərək əlaltılarına meydan verib. Təbii ki, meydanın mərkəzində də özü yerləşib. Əminəm ki, qarşıdakı günlərdə, həftələrdə onun həmin meydanın mərkəzində necə oturduğunu da görəcəyik. Görəsən o, əvvəlki 12 il ərzində Gənclər, İdman və Turizm Nazirliyinə rəhbərlik edəndə də işçilərinin fəaliyyətindən xəbərsiz olub? “Cənab Qarayev, bütün bu illərdə sən nə işlə məşğul olmusan ki, nazirliyin şöbə müdirlərinin, idarə rəhbərlərinin çirkab içində olduğunu görməmisən?” sualının cavabını almayan adamın ağlına yüz cür qara-qura fikir gəlir. Kaş ki, Qarayevin heç bir qara işlə məşğul olmadığı ortaya çıxsın. Kaş ki, onun hörmət-izzət sahibi olan nəslinin ədəb-ərkanlı nümayəndələrinin ruhu inciməsin. Kaş ki... Əbülfəz Qarayevin fəaliyyəti ilə bağlı o qədər “kaş ki...” demək olar. Rayonlardakı mədəniyyət şöbələrinin yarıtmaz işindən başlasam, bu sahəyə ayrılan təmir-tikinti pullarının mənimsənilməsində dayanıb nəfəs ala bilərəm. Bu iki məsafə arasında yerləşən mədəniyyət evi, klub, kitabxana, musiqi məktəbi, teatr, muzey, rəsm qalereyası haqqında da xoş sözlər demək olmur. Onların çoxunun adı var, özü yoxdu. Hələ onu demirəm ki, illərlə incəsənət nümayəndələrinə göstərilən fərqli münasibət, birini o birindən üstün tutmaq, digərini aşağılamaq, bəzilərinə efir qadağası qoymaq kimi “görkəzmə” işlərin də başının altından Mədəniyyət Nazirliyi çıxır. Teatr və kino xadimlərinə fəxri adlar, təqaüdlər veriləndə, filmlərə, ssenarilərə ayrılan vəsaitlər mənimsəniləndə görəsən, Əbülfəs Qarayev neçənci yuxuda yatırmış? 26 illik yüksək vəzifə sahibi kimi çiyinlərində nazir “titulu” daşıyasan, amma bütün bunlar haqqında məlumatın olmaya... nədənsə, adama inandırıcı gəlmir. 1996-cı ildə Türkiyədə terroçu Abdullah Çatlı ilə bağlı baş vermiş “Susurluq qəzası”nda bir nəfər polis ölmüşdü. Həmin polis Abdulla Çatlıya xidmət edirmiş, bəlkə də etmirmiş, təsadüfən hadisə vaxtı orda olub, dəqiq məlum deyil. Amma ölkənin daxili işlər naziri sıravi bir polis əməkdaşının tarixə ”Susurluq qəzası” kimi düşmüş olayda görünməsindən çox narahat olub. O “rəhbərlik etdiyim qurumda çalışan bir əməkdaşın adı terrorçu ilə yanaşı çəkilirsə mənim nazir postunda oturmağım doğru deyil, bu cöx utancvericidir” deyərək istefa verib. Nə gözəl jest, deyilmi?! Bizdə indiyə kimi hansı nazir belə bir addım atıb? Azərbaycanda bu cür nümunənin şahidi olan varmı? Yoxdu. Amma istərdim ki, Əbülfəs Qarayev məhz eyni hərəkəti etsin. Yazdığı istefa ərizəsində utanc keçirdiyini xüsusi vurğulasın. Bu, həm gerçəkdən də korrupsiyaya bulaşmadığının göstəricisi ola bilər və Qarayevlər nəslinin üzünü qara etməz, həm də professor Ramiz Əsgərin narahatlığına son qoyular, Azərbaycan dövləti mədəniyyətdən dolayı rəzil olmaz. Kaş ki...